سینماپرس- «شهابی از جنس نور» جدیدترین فیلم اسلاملو مستندساز ایرانی پس از فیلم «جعبه سیاه 11 سپتامبر» است و در خلاصه داستان آن آمده است: داستان این فیلم از جنگ 33 روزه‌ی لبنان آغاز می‌شود و این جنگ در فیلم به نوعی تداعی تقابل سپاه نور و ظلمت است و بیشتر حالت سمبولیک دارد. براساس گفته‌های کارگردان فیلم، «شهابی از جنس نور» اولین فیلم درباره‌ی تکفیری‌هاست و امین زندگانی و  به همراه جمعی از بازیگران لبنانی در آن به ایفای نقش می پردازند.

 امین  زندگانی در نقش رضا کارگردان ایرای که به همراه دوست لبنانی خود پیتر درحال تحقیق برای ساخت فیلم جدیدشان در لبنان هستند. رضا قصد دارد فیلمی درباره اتفاقات متافیزیکی و معجزاتی که در جنگ مسلمانان بر علیه تروریست ها و صهیونیست ها اتفاق افتاده است را بسازد و در این میان  خبری به پیتر دوست مسیحی و لبنانی رضا می رسد مبنی بر اینکه عمه او در یکی از روستاهای مرزی در سوریه در محاصره تروریست های تکفیری گرفتار شده و اینگونه رضا به همراه پیتر و همسرش سارا عازم سوریه می شوند و بعد از پیدا کردن عمه، در راه بازگشت به دست تروریست ها اسیر می شوند و دو همسرش در نهایت کشته می شوند او رضا و بقیه اسرا در یک امداد غیبی و معجزه مانند نجات می یابند.

فیلم اسلاملو مستندگونه و کاوش گرایانه از خیابان های لبنان دیدن می کند و سپس به طبیعت و مرز های لبنان و سوریه می رود و در نهایت، درونیات کارکترهایش را به نمایش می گذارد و از این رو می توان گفت فیلمبرداری و قاب های «شهابی از جنس نور» کاملا منطبق با داستانی است که اسلاملو قصد روایت آن را دارد.

داستان و خط اصلی «شهابی از جنس نور» کمی دیر آغاز می شود و کنش ها و تنش های شخصیت ها و ارتباط این عناصر در فیلمنامه به شکل واهی در نیامده است و به همین دلیل در یک ساعت ابتدایی فیلم ما شاهد یک ریتم کند هستیم و هنوز قصه اصلی و رودرویی، تنش ها، روابط و در نهایت قصه هنوز شکل نگرفته است و این تاخیر در روایت را باعث می شود. اسلاملو در ابتدا خیلی شعارگونه مسائلی را مطرح می کند و در سینما با یک اشاره می توان مسائل را مطرح کرد، به طور کلی اسلاملو در فیلمنامه به شکلی مستندوار جلو می رود و حتی در بعضی مواقع احساس می شود که دیالوگ ها به شکل نریشن مطرح می شوند و این موجب می شود «شهابی از جنس نور» روایت بیش از حد صریحی را در پیش بگیرد.

بازی بازیگران با توجه به دکوپاژ و میزانسن های اسلاملو که به فیلم های مستند نزدیک است بسیار کند و خنثی جلوه می کند و شاید با تعداد بازیگران بیشتر و ریتم تندتر در فیلم همدلی بیشتری را با مخاطب به وجود می آورد.

با توجه به مضمون و داستانی که فیلم مورد تحقیق قرار می دهد، در «شهابی از جنس نور» به نمایش در آید انتظار می رود جلوه های ویژه با کیفیت بهتری به نمایش در آید. به طور خاص در سکانس آخر و در پایان این فیلم، این معجزه به شکل کاملا دم دستی اجرا می شود و در نهایت اجرای مناسب و حرفه ای آن به عنوان یک فینال می توانست بسیار به فیلم کمک کند.

موسیقی «شهابی از جنس نور» آرشیوی است و از هماهنگی و یک پارچگی فیلم می کاهد و شاید با موسیقی اصلی فیلم نمایش متفاوتی از فیلم را شاهد باشیم. به هر حال این اولین تجربه سینمای ایران آن هم در خارج از مرز های کشور است که درباره تروریست های تکفیری ساخته می شود و یکی از مسائل مهم و مطرح برای نظام است.